The dutch house van Ann Patchett

The Dutch House by Ann Patchett
My rating: 3 of 5 stars

Ann Patchett, een gekende auteur uit de VS, kwam dit jaar via allerlei recensies (kranten, podcasts) langs en ik nam mij voor om nu eindelijk eens een boek van haar te lezen. Ze heeft voor eerdere boeken diverse literaire prijzen ontvangen,  en werd in 2012 zelfs door Time Magazine tot een van de 100 meest invloedrijke personen uitverkozen:

[...] Ann Patchett is a woman of wisdom, determination, generosity and courage. Her readers have probably always suspected this. Ann's moral code, after all, thrums throughout her novels — where characters are often called upon to summon up their decency, take a bold action and shift forever some stale old paradigm of power.

Bovenstaande schreef Elizabeth Gilbert ter gelegenheid van die uitverkiezing over Patchett en dus verwachtte ik iets daarvan terug te vinden in The Dutch house. Met veel goede wil kan dat ook, maar wat - na het omslaan van de laatste pagina - toch vooral bij mij blijft hangen, is dat er van dit verhaal niets zal blijven hangen. Van alle personages in het boek zullen de VanHoebeeks me waarschijnlijk nog het meest bijblijven, omdat ik me daarvan wél een voorstelling maakte, deze namelijk:

American Gothic van Grant Wood

The Dutch House vertelt, rustig voortkabbelend, het verhaal van broer Danny en zijn oudere zus, Maeve - die halverwege de vorige eeuw opgroeiden in het huis van de titel, even buiten Philadelphia. Hun moeder is lang geleden verdwenen en ze zijn achtergelaten onder de hoede van het huishoudelijk personeel en hun vader. En dan komt op een dag, precies zoals je verwacht, de onaangename stiefmoeder met haar twee dochters het verhaal binnen. Er gebeurt wat je verwacht, maar dan zonder pompoen, koetsen, een bal of een passend schoentje. En kabbelend. Het blijft kabbelen. Wat er ook gebeurt, wie er ook wat overkomt, het verhaal blijft vlak, emotieloos en daardoor saai.
Nee, The Dutch House vond ik niet geweldig, op geen enkel vlak. Het verhaal boeide niet, de wijze waarop het verteld werd, vond ik niet uitzonderlijk, er was - kortom - niets in of door dit verhaal dat me aan het denken zette of op andere wijze ervoor zorgde dat ik erbij betrokken raakte.

In de NYT staat echter het volgende over dit boek:

Our willingness to serve each other represents the best of us, according to Patchett, and it is almost as if she wants to take the notion of motherhood and release its power into the commons — what if we were willing to mother one another, mother strangers? But she is also always full of warnings about the self-abnegation it requires, especially of women — and never more clearly than in this new novel.

Never more clearly!? Wow. Die waarschuwingen zijn bij mij niet aangekomen... ik zie een roman vol vrouwen(levens) waarover door een man, die hun zorg voor hem vanzelfsprekend vindt, verteld wordt. Meer niet. Nee, geef mij dan maar zo'n lekker duidelijk, niet mis te verstaan verhaal van Atwood!

View all my reviews