A-tishoo! A-tishoo!

Dankzij Petra, die meedoet aan de leesclub Blind date #10 - Grime van Wytske Versteeg - heb ik vanmorgen vroeg de engste (tv-)ervaring ooit opnieuw onder ogen gekregen... en overleefd.
Petra begon een reactie met:

Bij de leesclub zag ik, voordat we wisten om welk boek het ging, een stukje over een kinderliedje. 
Dead man dead man come alive
when I come to the count of five
one.. two... three... four

En toen ik dat las, zag ik direct (voor de zoveelste keer) een trap voor me en hoorde 'a tissue, a tissue' en het bijbehorende angstige gevoel bekroop me wederom. Zoals altijd. Meer zag en hoorde ik nooit, maar ik weet hoe ongelooflijk eng ik het vind. Ik wist dat de scène uit een tv-serie van lang geleden afkomstig was, maar meer ook niet. Ik heb eerder wel gezocht, maar nooit gevonden.... tot vanmorgen. Eerder vond ik wel het kinderrijmpje waaruit die zin afkomstig was:

Ring-a-ring o' roses,
A pocket full of posies,
A-tishoo! A-tishoo!
We all fall down.[4]

Cows in the meadows
Eating buttercups
A-tishoo! A-tishoo!
We all jump up.

Maar nu vond ik, toen ik zocht op de titel van het rijmpje en 'tv-serie' dit verhaal over de tv-serie Saffier en Staal en zonder de tekst te lezen, maar slechts afbeeldingen te zien, wist ik dat dit de serie was: Saffier en Staal... Jep, met Joanna Lumley en David McCullam. Als broekies (maar ja, dat was ik toen ook .... vergeleken met nu)

Googelend op 'Sapphire Steel A-tishoo' hoop ik op YouTube het fragment terug te vinden. En ja... dat lukt!! Maar op uitermate druilerige ochtend in december 2017 blijkt dat wat mij bijna vier decennia als het hoogtepunt van ENG is bijgebleven ... euh ... laat ik het eufemistisch uitdrukken ... niet zo heel erg eng (meer) te zijn. En die ene scène in mijn hoofd? Die blijkt zo'n acht minuten te duren (vanaf ongeveer 17:26) in de laatste aflevering van de eerste serie.

Aan het eind van drie uur verspreidt over zes weken?!? OMG, wat waren we toen geduldig... Het hele verhaal zou nu in een half uur verteld worden, inclusief minstens twee reclameblokken.
Het is wellicht een beetje onttoverd, maar toch... met deze blog heb ik mijn grootste angst uit een tv-serie 'vereeuwigd'. hoewel ik moet toegeven dat dit stukje uit Twin Peaks een zeer nabije tweede is (of was). Het engste uit een film is dit stukje uit de eerste Excorsist waarbij het effect van het geluid (toen) niet onderschat moet worden:

Nachtmerries van gehad. Dat kreng zat op mijn voeteneind. Echt waar!
En het engste stukje uit een boek? Het enige wat ik nog weet is dat het in een kinderslaapkamer was, en dat er zich (wellicht?) 'iets' in een kast (ofzo) bevond, en dat het een boek van Stephen King betrof. Helemaal aan het begin van het verhaal... ik heb het dichtgeslagen en ben een ander boek gaan zoeken en heb nooit meer iets van King durven lezen. Was het It? Was het Pet Sematary? Een andere? Geen idee... dus als iemand me daarbij kan helpen, graag. Dan zal ik ook die angst van vroeger onder ogen gaan zien.

Maar eerst... eerst en vooral Grime onder ogen zien! Samen met Francine, Karin, Daniëlle, Ine, Marjolijn, Isabella, Irene, Gerda, Barbara en Petra, natuurlijk.
Heb jij ook zulke scènes van vroeger in je hoofd zitten? Vertel eens!

Oorspronkelijke blog is te vinden op Hebban.nl