Windveren, puinruimen en verspreiden

Het puin dat ergens begin deze eeuw voor de paardenstal is aangelegd, was zo langzamerhand onder een centimeter of tien aan zanderig modder of modderig zand verborgen, met als gevolg dat ik afgelopen winter en voorjaar regelmatig door centimeters dikke modder moest ploegen met den kruiwagen vol mest. Er ontstonden plassen en op een gegeven moment liep het water, als het lang en veel geregend had, zelfs de paardenstal in.

Van deze zooi wilde ik af. Bovendien heb ik voor opslag van het hooi meer (verharde) oppervlakte nodig, omdat de mestplaat een groot deel van de oorspronkelijke opslag in beslag heeft genomen. Dus 'afkrabben', een stuk van de bak afgraven, dat over de restant van de bak verspreiden, nieuw puin storten en klaar :).

Bovendien wil ik de muren van het huis waterbestendig maken, sauzen en kozijnen en deuren goed in de verf laten zetten. De windveren bleken kuis verrot en moesten vervangen worden, de (tv-)antenne was een paar maanden geleden omgewaaid en hing over het dak vastgehouden door slechts een coaxkabel. Die mocht er ook wel af.

Vandaag was de dag dat het werk rondom de stal uitgevoerd zou gaan worden én een begin zou worden gemaakt met het werk aan het huis.

Om half acht was iedereen er al en voor achten waren ze al aan het werk. Steiger was snel opgesteld en het slopen van de tamelijk verrotte bordeauxrood gebladderde windveren kon beginnen. De kraan begon met het schraap- en graafwerk, zodat het puin dat rond lunchtijd verwacht werd direct kon worden verwerkt.

De klus aan het huis was af ruim voordat de eerste van een aantal voorspelde hoosbuien zich aandiende. Maxine en Donau, die die bui ook aan zagen komen en inmiddels al een aantal keren hadden gemeld dat ze de tocht naar stal wel wilden maken, hadden pech. Het leven is één keer in de vijftien jaar hard voor ze.

Het bleef bij die ene hoosbui. We lunchten. En toen was het wachten op de vrachtwagen met puin, die natuurlijk later kwam dan gepland. Het weiland was door de droogte van de afgelopen weken zo keihard droog, dat de hoosbui van zoëven geen enkel probleem opleverde voor de vrachtwagen én de wei. De vracht puin werd gestort en vrijwel direct door de kraan verspreid. Vervolgens werd het 'aangetrild', weer met de kraan geschraapt en weer aangetrild. Maxine en Donau hadden zich er inmiddels bij neergelegd dat het vandaag niet mogelijk was om overdekt uit te buiken en de werkzaamheden waren niet boeiend genoeg om bij de dichte opening van de wei te blijven toeschouwen. Eten, dus.

En toen was (eindelijk, volgens Maxine en Donau) alles gereed en kon de nieuwe bodem door  de inwoner(s) verkend worden.

En dat keuren van de veranderde omgeving, en vooral de nieuwe bodem gebeurde grondig. Zeer grondig.