Ben Ali Libi, goochelaar

Afgelopen vrijdag, nee zaterdagochtend zeer vroeg, kon ik niet in slaap komen. Ik keek op de wekker en zag dat het bijna 00:30 was en bedacht dat ik - nu ik toch wakker was - net zo goed live naar Nooit meer slapen zou kunnen luisteren ipv (veel later) via een podcast. Bovendien presenteert Ester Naomi Perquin het programma op zaterdagochtend en dat is fijn. Fijne stem, fijn mens, geweldige dichteres en schrijfster van korte verhalen.

Het eerste half uur ging het over een gedicht en vooral over mensen die iets met dat gedicht hebben en die ene mens waarover het gedicht gaat: Michel Velleman, oftewel de goochelaar Ben Ali Libi. Zodra de naam viel, wist ik wat er zou volgen: Joost Prinsen en zijn voordracht van het ongelooflijk licht en luchtige, maar daardoor gruwelijk ontroerende gedicht van zijn vriend en collega Willem Wilmink over Ben Ali Libi, de goochelaar.

Nooit, nooit, maar dan ook helemaal nooit houd ik het droog bij het horen of lezen van dit gedicht. En dus lag ik zaterdagmorgen heel vroeg te luisteren terwijl de tranen over mijn wangen biggelden.

Perquin bekende het gedicht ook niet te kunnen aanhoren zonder iedere keer weer te breken, en gedurende de aflevering bleek dat voor nog veel meer mensen te gelden. Luister naar Ester in gesprek met Dirk Jan Roeleven, over Ben Ali Libi, Willem Wilmink, Joost Prinsen, het gedicht en de documentaire die het gevolg is van het gedicht.

De documentaire Ben Ali Libi - Goochelaar wordt morgenavond, 4 mei om 20:55 uitgezonden op NPO2.

Overigens heeft deze blog nog een staartje gekregen tijdens het schrijven, want bovenstaande voordracht van het gedicht door Joost Prinsen bleek niet de enige versie te zijn op You Tube. Van een oude videoband afgehaald, staat erbij vermeld: hetzelfde gedicht, dezelfde schrijver, maar dit keer een zingende Joost Prinsen.

De tekst van het gedicht is hier te vinden.