Het stempel van Pashkina & Boekbinder

Het stempel by Zhenya Pashkina
My rating: 4 of 5 stars

Het stempel is gebaseerd op De vrouw die zegt dat ze mijn moeder is van Judith Uyterlinde dat in 2010 uitkwam. James Boekbinder en Zhenya Pashkina lazen de Engelstalige versie van het boek en werden er zo door gegrepen dat ze besloten het verhaal te 'verstrippen'.

In De vrouw die zegt dat ze mijn moeder is vertelt de schrijfster over de periode waarin zij met haar man bezig is een kind te adopteren, en er bij haar moeder een tumor in het hoofd wordt geconstateerd. Omdat haar moeder vreest dat ze de operatie niet zal overleven, geeft ze haar dochter een stapel brieven van haar eigen moeder, Bep Bloemendal, de oma die Judith nooit gekend heeft en waarover ze weinig tot niets weet. Judith weet niets van die kant van de familie, omdat haar moeder daarover zweeg. Wat ze weet, weet ze van de zus van haar moeder, Marjan. Nadat duidelijk is dat haar moeder goed door de operatie heen is gekomen, besluit Judith op onderzoek uit te gaan en te achterhalen wie Bep Bloemendal was, en wat haar en haar familie is overkomen.

Door de verstrengeling van de adoptieperikelen met de oorlogsverhalen van Judiths opa Jo en oma Bep en de gevolgen die dat heeft gehad voor haar familie, is Judith Uyterlindes verhaal over de impact van de oorlog op haar familie anders dan anders. De wijze waarop Judiths opa Jo met de dood van zijn vrouw Bep is omgegaan en dat hij de zorg voor zijn oudste dochter, de moeder van Judith, als gevolg daarvan lange tijd aan anderen heeft overgelaten, heeft niet alleen diepe wonden bij Judiths moeder veroorzaakt, maar blijkt geen ongewone wijze van handelen te zijn in de familie Elkerbout. Judith ontdekt daardoor dat het kind dat zij gaat adopteren niet het eerste kind in de familie is dat niet door haar eigen ouders wordt opgevoed, en laat haar en haar tante Reina tot de conclusie komen dat het stempel van de Elkerbouts niet per se op biologische wijze hoeft te worden doorgegeven...

James Boekbinder en Zhenya Pashkina 'vertellen' het verhaal natuurlijk op geheel eigen wijze; Het stempel verbeeldt, letterlijk. Judith Uyterlindes vertelling en doet dat veelal uitstekend. Een van de krachtigste voorbeelden daarvan is aan het eind van het boek te vinden, als op de adoptiecursus wordt verteld over verlatingsangst. Het geadopteerde meisje is overal omgeven door een dikke rode contourlijn, totdat ze nauwelijks nog last heeft van verlatingsangst en weet dat ze geborgen is. Dat is het moment waarop de dikke contourlijn verandert naar groen.

Het deel Beps brieven laat zien hoe het niet moet: de grijze grauwigheid van dit deel is terecht en passend bij de situatie waarin Bep zich op dat moment bevindt, maar het lezen van de lange teksten is door de gekozen kleurcombinatie van de brieven - grijs op beige - te lastig en het helpt niet dat ze weinig toevoegen aan de tekeningen.

Het zou echter te ver voeren om Boekbinder en Pashkina dit minpuntje zwaar aan te rekenen, want ze zijn erin geslaagd om een verder uiterst geslaagde verbeelding van De vrouw die zegt dat ze mijn moeder is te maken. Een verbeelding die het het meer dan waard is om gelezen, maar vooral bekeken te worden.

Gerecenseerd voor Dizzie.nl

View all my reviews