De robots zijn er. Allang!

Ter voorbereiding op het lezen van De glazen kooi van Nicholas Carr lees en bewaar ik allerlei verhalen die ik zoal tegenkom bij het rondstruinen op internet. Bovendien gebruik ik - ondanks dat Google er geen heil meer in zag - nog steeds en heel graag een RSS-reader waarmee ik geabonneerd ben (en blijf) op allerlei (delen) van kranten en tijdschriften.

Geen idee hoe ik tijdens een van die rondzwervingen op Kafka's The Metamorphosis, robot style van The Telegraph terecht ben gekomen, maar ik heb het bewaard (in Pocket, reuzehandig om tijdelijk links te bewaren en later rustig te kunnen lezen) en zojuist gelezen.
Het is grappig, maar ook tamelijk dommig dat ik in eerste instantie dacht dat een robot op het toneel uniek is voor deze tijd. Gelukkig werd ik door The Telegraph gecorrigeerd. Welnee, Ellen, Jacques de Vaucansons eend trad al in 1738 op!

En ook de 'automatons' van bijvoorbeeld Henri Maillardet zorgden lang geleden al voor vertier. De eerste pogingen om een machine een verhaal te laten maken zijn hieronder te zien.

Waarmee ook het fenomeen waarover in Automatic Authors: Making machines that tell wordt verteld, niet 'echt nieuw' is, maar een verbeterde versie van een honderden jaren oud idee.

Is er dan niets nieuwswaardig aan het feit dat de hoofdpersoon in De metamorfose van Kafka door een robot wordt gespeeld? Jawel. Precies dát. Een robot als hoofdpersoon in een toneelstuk.

 Niet een 'Data' gespeeld door een mens, maar een echte robotrobot. Best bijzonder, dus.