Het smelt van Lize Spit

Het smelt by Lize Spit
My rating: 3 of 5 stars

Het gevaar van een 'gimmick' zoals het blok ijs in Het smelt is dat een groot deel van de spanning uit het verhaal verdwijnt, zodra je weet wat de rol ervan is of zal zijn. Voor degenen die het raadsel niet kennen of de rol van het blok ijs niet zo snel uitdokteren, is Het smelt ongetwijfeld spannend waardoor het 'makkelijker' is om geboeid te blijven door het verhaal. Omdat ik, helaas, de rol van het ijs al vrij snel meende te weten (omdat ik het raadsel ken) en dat ruim voor de helft bevestigd werd door de introductie van het raadsel, wordt automatisch de wijze waarop het verhaal verteld wordt belangrijker. Het belangrijkste zelfs.

Dat Spit kan schrijven staat buiten kijf, maar ze wil (nog) teveel laten zien hoe goed en inventief ze is mat als gevolg dat ze overdreven vaak metaforen en andere beeldspraken gebruikt. Niet alleen is er een overdaad aan metaforen, ze worden te vaak ingezet als afsluiting van een hoofdstuk of als overgang naar een volgende scène. Dat werkt verveling in de hand, en is soms zelfs lachwekkend. Zo eindigt het eerste deel van Gevormd, dat over de 1ste communie van de hoofdpersoon, de fiets die de ze van het geschonken geld kan kopen en haar 1ste fietstocht gaat, als volgt: “De omgeving die ik al jaren kende toonde zich plots vanuit een ander perspectief. Ik paste er niet meer in zoals ik er altijd wel in had gepast. Ik was het Duplomannetje in een Legohuis.” De metafoor aan het einde is niet alleen overbodig, maar past inhoudelijk absoluut niet bij het voorgaande, waardoor het zelfs ongewild op de lachspieren werkt.

Het is jammer dat Spit zich wat dat betreft niet wat meer heeft ingehouden, want het Nederlandse taalgebied kan wel een aantal goede coming of age verhalen van een 'tomboys' gebruiken. Het leven was en is niet makkelijk voor zulke meiden, zeker niet op het platteland en alleen al daarom is dit verhaal meer dan welkom. Minder effectbejag, een tikje nauwkeuriger (schuilen onder coniferen is al wat lastig, maar die bomen hebben zeker geen bladeren) en heel wat minder breed uitgesponnen, zou een geweldig debuut hebben opgeleverd, want Spit kan absoluut schrijven.

Spits vertelwijze doet mij aan mijn moeder denken, die in dit soort situaties altijd zei: " Men weet nooit wat genoeg is voor men weet wat meer dan genoeg is". Dit was meer dan genoeg, de volgende keer genoeg?

Gelezen ihkv de Hebban Debuutprijs 2016

View all my reviews