Glow van Ned Beauman

Glow by Ned Beauman
My rating: 5 of 5 stars

Bij uitgeverij Nieuw Amsterdam, de uitgever van Glow, werd een aantal maanden geleden een hevige discussie gevoerd over de Ned Beauman, en meer precies over zijn boeken. Beauman’s eerste boek Boxer, Beetle (niet vertaald) stond in 2011 op de shortlist voor de Desmond Elliott Prize en in 2012 op de shortlist van de Guardian First Book. Zijn tweede boek De jacht op AdeleDe jacht op Adele (oorspronkelijke titel The Teleportation Accident) stond in 2012 op de longlist voor de Man Booker Prize en won in datzelfde jaar de Encore Award. Bovendien maakte Beauman in 2013 deel uit van de Granta list of 20 best young writers en werd hij door The culture show verkozen tot een van de beste twaalf nieuwe Britse talenten.

Waarom die discussie als uit bovenstaande duidelijk blijkt dat Nieuw Amsterdam een prima slag heeft geslagen met het binnenhalen van deze jonge schrijver? Het probleem is, zo valt te lezen op de site van de uitgever, dat Beauman uitsluitend supergoede recensies krijgt, maar dat zijn boeken nauwelijks verkopen. Gelukkig hebben ze toch besloten om Glow te vertalen onder het motto “We gaan net zolang door met Beauman totdat lezers gaan twitteren: “Hé Beauman, schiet eens op met dat volgende boek!”

Dat is een prima motto, want dat is precies wat iedere lezer (met een Twitteraccount) zal willen doen zodra de laatste pagina van Glow is uitgelezen. Dat komt niet door het verhaal van Raf, maar door de wijze waarop het vertelt wordt. Neem bijvoorbeeld de wijze waarop Glow begint:

Als Raf haar voor het eerst ziet, zit hij op een wasmachine en staat hij op het punt een achtste gram te slikken van iets wat een mengsel blijkt te zijn van speed, mononatriumglutamaat en een experimenteel medicijn tegen sociale fobie bij honden.

Raf komt er niet aan toe om het spul in te slikken, omdat hij zijn ogen niet van 'haar' kan afhouden. Ze is half blank en half iets anders, mogelijk Thais, en ze heeft zo'n gezicht waarvan de hele botstructuur zich zodanig vanuit de jukbeenderen lijkt te vertakken dat het resultaat eruitziet als een 3D-computerafbeelding uit de jaren tachtig omdat het is samengesteld uit een zeer overzichtelijk aantal hoekige platte vlakken, alleen wordt de hoekigheid in dit geval doorbroken door strengen lang zwart haar die zijn losgeraakt uit de speld waarmee ze de rest van achteren heeft opgestoken; verder heeft ze een kleine mond die neigt naar een natuurlijke lichte pruilstand, wat haar wel goed van pas zal komen als ze wil doen alsof ze iets afkeurt zonder in lachen uit te barsten, en draagt ze een zwarte hoodie met openstaande rits over een slordig grijs shirt.

Tussen Raf en het meisje bevinden zich zo'n 60 dansende mensen, omdat op dat moment in de wasserette een kleine rave wordt gehouden. Hij verliest het meisje uit het oog, maar krijgt wel - via, via - een portie glow, de nieuwe drug, volgens kenners de aller-, allerlekkerste drug ter wereld.

Raf vindt het meisje terug, vindt uit waar glow vandaan komt en hoe het gemaakt wordt, en wat het een met het ander te maken heeft. Maar ook welke rol zijn favoriete radiozender speelt, waarom die witte, elektrische bestelbusjes mensen ontvoeren en wat er met die mensen gebeurt en nog veel meer. Tijdens zijn speurtocht dwaalt Raf door heel Zuid-Londen op plaatsen waar hij nooit eerder geweest is en soms zelfs kleine wildernissen zijn ontstaan. Plekken waar vossen zich thuis voelen en chocoladepapiertjes, die eruitzien alsof ze diep van binnen wel weten dat ze niet biologisch afbreekbaar zijn maar die toch hun best doen, gewoon om zich bij de omgeving aan te passen.

Glow is maf, maar niet absurd. Glow lijkt een thriller, maar speelt het slechts. Glow doet soms, heel in de verte denken aan een kruising van Pynchon's De veiling van nr 49 en Inherent Vice, terwijl de witte bestelbusjes net zo veraf, maar toch doen denken aan de bende rolstoelende moordenaars uit Infinite Jest van David Foster Wallace. Dat zijn enorme namen ter vergelijking om zo'n jonge schrijver mee te belasten, maar Ned Beauman kan dat aan. Zijn stijl is uniek, grappig, lastig en geweldig waardoor je Glow in één adem uitleest.

En vervolgens via Twitter om het volgende boek gaat vragen....

Fantastisch vertaald door Wim Scherpenisse & Gerda Baardman.

Gerecenseerd voor Dizzie.nl

View all my reviews