Bingekijken

Ik beschik, zeker doordeweeks, niet over een grote hoeveelheid leestijd, vanwege het feit dat ik voltijds moet werken (en meer dan anderhalf uur vv moet reizen) om mijn hobby's te financieren. Eén hobby gaat daarbij voor alles: het zorgen en genieten van Maxine en Donau, de twee paarden die naast mij wonen. 

 
De schaarse tijd die overblijft moet voor een deel verspild worden aan allerlei steeds terugkerende activiteiten zoals het huis en de tuin enigszins op orde houden, zodat ik erg zuunnig ben op mijn 'echte' vrije tijd. Dan ga ik liever niet uren voor de buis hangen, maar neem ik bij voorkeur een boek in mijn handen om me mee te laten voeren naar allerlei andere, al dan niet fictionele werelden.

Sinds pakweg een half jaar weet ik echter dat er tv-series zijn die mijn aandacht net zo verdienen als een goed boek dat verdient, met als gevolg dat ik soms een weekend niet of weinig lees, maar die tijd besteed aan het kijken naar alle afleveringen van een serie. Alsof je een dik boek in één keer uitleest. Dit weekend was zo'n weekend. En het tweede seizoen van Orange is the new black, was de oorzaak.

Ik ga hier niet uitleggen wat er zo fantastisch aan die serie is, want dat lukt me simpelweg niet, maar wat ik wel wil laten zien is dat er in de serie stiekem veel aandacht aan boeken en lezen wordt gegeven. Eén boek springt er vooral uit: Een weeffout in onze sterren van John Green. Dat komt omdat de helderblauwe kaft van de Amerikaanse versie van het boek exact gelijk is aan de Nederlandse vertaling:

Crazy Eyes and Vee (met John Green's "The Fault in Our Stars") in "Orange Is the New Black."

Aangezien ik van de week - met dank aan de win-actie van Dizzie.nl - het boek in mijn brievenbus had gevonden, wist ik onmiddellijk welk boek Vee aan het 'lezen' was.

Helaas is het tweede seizoen al weer 'voorbij' voor mij. Maar 'heel erg erg' is dat niet. Ons Nederlandse Orange heeft mij 45 minuten lang net zo bij de lurven gegrepen als de serie, dus die mannen moet ik blijven volgen. Bovendien heeft Dizzie.nl mij niet alleen het mooie boek van John Green gestuurd, maar ook de verhalenbundel van Philippe Claudel, Kleine mechanieken. Aangezien ik een fan ben van Claudel en in het bijzonder van dat fijne kleine boekje Het kleine meisje van meneer Lihn en Het verslag van Brodeck vind ik het bepaald geen ramp dat ik, als tegenprestatie, heb 'moeten' beloven om iets over dat boek te vertellen op Dizzie.nl.

Het bingekijken is weer afgelopen, het bingelezen kan weer in gang gezet worden, want eerst en vooral ga ik Tang uit lezen. Een feestje van een boek...