Even is het rustig op de weg

Op Facebook duwde een vriendin dit bericht onder mijn virtuele neus: 'Wie te perfectionistisch is, doet nooit iets' - David Foster Wallace over ambitie. Een piepklein stukje dat vandaag op de site van het NRC is verschenen, waarin de meeste ruimte in beslag genomen wordt door onderstaande video:

Ik werd door mijn vriendin niet op dit artikel gewezen omdat Blankonblank gisteren een nieuwe video - deze - had geplaatst, maar omdat David Foster Wallace er de hoofdpersoon van is. Foster Wallace is een van de weinige auteurs die ik heb leren 'kennen' door hem te zien en te horen, en pas daarna te lezen. Hij is de enige auteur, tot nu toe, wiens boeken me daarna níet teleurstelden. In alle andere gevallen was dat wel zo. Ik geef direct toe dat het 'ook best wel een beetje dom' is om te verwachten dat een boeiende prater garant staat voor een boeiend boek, maar bij schrijvers heb je - denk ik - de grootste kans dat een mondeling verteltalent dat ook schriftelijk is. Die verwachting werd altijd gelogenstraft, behalve door David Foster Wallace.

Ik maakte een paar jaar geleden kennis met Foster Wallace via YouTube. Ik weet niet meer waarom of hoe ik op dit interview stuitte, maar ik was binnen drie minuten verkocht.

Die stem, die manier van uitdrukken, de zorgvuldigheid waarmee hij vertelt en natuurlijk wát hij vertelt. Waar het interview van J.M. Coetzee met Wim Kayzer mij ooit ontroerde vanwege het feit dat hij niet in staat was om al pratend precies dát te zeggen en het zó te zeggen dat het exact overeenkwam met wát hij wilde zeggen en hij daarom voornamelijk zijn mond maar hield, werd ik geraakt door datzelfde zoeken naar precisie bij Foster Wallace. Maar hem lukte het, zo leek het althans, wel om aftastend, bedachtzaam en met voetnoten te vertellen wat hij wilde vertellen. En wat hij vertelde was ook nog eens ongemeen boeiend! Van die man moest ik meer te weten komen... Ik heb allerlei interviews bekeken en gelezen, en ben zo snel mogelijk begonnen in A supposedly fun thing I'll never do again met het verhaal over Lynch. Daar was ik door het interview met Rose en wat Foster Wallace er op andere plaatsen over vertelde erg nieuwsgierig naar geworden. Ik 'werd geheel en al weggeblazen'! Net als door de andere essays in het boek. Wat een genot om die man te lezen. Niet veel later heb ik me, samen met Sini/Nico en Hanneke, gewaagd aan zijn magnum opus: Infinite Jest. Een geweldig boek; zelden heb ik me zo vertwijfeld vermaakt met een boek....

Dit alles wist mijn vriendin en daarom wees ze me op het stukje op de website van het NRC. Daarmee heeft ze mij drie plezieren gedaan: ik heb Blankonblank leren kennen en door me via het filmpje aan David Foster Wallace te herinneren, heb ik vervolgens voor de zoveelste keer een van mijn favoriete video's opgezocht en afgeluisterd: This is water.

This is water deel 1

 This is water deel2

En weer schaam ik me tijdens het luisteren, want... ja, dat ben ik... veel vaker dan me lief is en zeker als ik in de auto zit. Maar nu weer even een paar dagen niet, dankzij David Foster Wallace. Waarmee mijn vriendin mij, maar ook mijn medeweggebruikers, een enorm plezier heeft gedaan!

Meer lezen? 20 Great Essays by David Foster Wallace. Gratis en voor niks te lezen op de website van The electrical typewriter