Can't you read? (uit Eve's Hollywood - Eve Babitz)

[...]
I don’t remember how old I was when I first heard Los Angeles described as a “wasteland” or “seven suburbs in search of a city” or any of the other curious remarks uttered by people.
It was never like that for us growing up here.
For one thing, there was always so much going on, so many different people, and my mother’s constant soirees and dinners.
“Wasteland” is a word I don’t understand anyway because physically, surely, they couldn’t have thought it was a wasteland—it has all these citrus trees and flowers growing everywhere.
I know they meant “culturally.” But it wasn’t.
Culturally, L.A. has always been a humid jungle alive with seething L.A. projects that I guess people from other places just can’t see. It takes a certain kind of innocence to like L.A., anyway. It requires a certain plain happiness inside to be happy in L.A., to choose it and be happy here. When people are not happy, they fight against L.A. and say it’s a “wasteland” and other helpful descriptions.
Vera Stravinsky once told me that in 1937 she went on a picnic, in a few limousines, that Paulette Goddard had prepared (“because she was quite a gourmet . . .” Vera said). On the Picnic was the Stravinskys, Charlie Chaplin and Paulette Goddard, Greta Garbo, Bertrand Russell and the Huxleys. They got into the cars to drive to a likely spot, but there were no likely spots and they drove and drove. There had been a drought and everything was dry, there was no grass and so finally they spotted the measly L.A. “River” and decided to spread their blanket on its ridiculous banks and make the best of it. The “L.A. River” is a trickle that only looks slightly like a river if there’s been a downpour for three months but even then it doesn’t look like a river. Anyway, they spread out the food, the champagne, the caviar, the pâté and everything and sat on the banks of the “river” beneath a bridge over which cars were going.
“Hey!”
They looked up and there was a motorcycle cop with his fists on his hips, looking cross.
“Yes?” Bertrand Russell stood up to inquire.
There was a sign that said that people were not allowed to picnic by the “river.”
The cop pointed at the sign and looked at Russell and then said, “Can’t you read?”
If the story’s details are different, if it was another year and the Huxleys weren’t there, still, it is an L.A. “wasteland” story. It’s a story of L.A.
The cop only relented when he recognized Garbo.
[...]

Zie verder Eve Babitz, a Glamour Girl Who Refused to Be Dull (recensie The New York Times)

Grime van Wytske Versteeg

Grime by Wytske Versteeg
My rating: 4 of 5 stars

'Je vertrouwt erop dat je hetzelfde ziet als anderen, ' zegt ze, een paar gesprekken later. 'Dat je de wereld begrijpt zoals zij. Natuurlijk zijn er verschillen. Als je geen rood kunt zien, dan ben je kleurenblind. daar is een woord voor en het is niet erg. Maar een tafel zien en niet weten, niet zeker, of het een tafel is, zelfs als je het ruwe oppervlak kunt voelen, op datzelfde moment en het toch niet kunnen geloven, omdat je niet meer weet wat je vertrouwen kunt. Daarna zul je voor altijd anders zijn, anders door de gezichten van de anderen, door hoe zij naar jou kijken.'

Gevraagd naar haar grootste angst geeft Suyin dit antwoord. Het is Nino, de ik-persoon, de verteller van het verhaal die haar de vraag stelt. Sophie is ook aanwezig, net als Michael. Michael, de jeugdvriend van Nino, is Suyin aan het filmen terwijl ze de vragen van Nino beantwoordt. En dan vertelt Suyin over Grime, de gezichtloze, lange Slenderman, de hoofdpersoon van een van die enge verhalen die de groep schoolmeiden waar Suyin, samen met Sophie, onderdeel van was, elkaar vertelden. Maar Grime is vanaf dat moment langzaam maar zeker steeds reëler geworden en ging meer en meer Suyins leven beheersen.

De vier zijn op dit moment allen aanwezig op Shelterwood, een instituut dat door Suyins vader is gesticht, speciaal voor jongeren zoals Suyin die wel wat beschutting en hulp kunnen gebruiken voor het omgaan met de buitenwereld. Nino en Michael zijn jeugdvrienden, maar Michael is een tijdlang buiten beeld geweest. Ineens, van de ene op de andere dag was hij weg zonder Nino ook maar iets te vertellen, niet lang nadat hij een volledig in paniek geraakte Nino uit het uitgestrekte woud rondom hun woonplaats redde.
Nino vertrekt niet lang nadat Michael is verdwenen naar Shelterwood en maakt daar kennis met Suyin, op wie hij hevig verliefd wordt, en Sophie, de vriendin van Suyin. Als hij vervolgens de kans krijgt om een kamer te huren in het huis waar Suyin en Sopie wonen, neemt hij dat natuurlijk met beide handen aan.

En dan, ineens, is Michael daar weer. Michael, die in de tussentijd oorlogsfotograaf is geworden maar ook een enorme belangstelling voor films heeft gekregen. Het lukt hem vrij eenvoudig op basis van zijn ervaring om ook - tussentijds - op Shelterwood te worden aangenomen en zijn eerste films te maken. Waaronder de film Grime, waar het fragment dat hierboven staat in voorkomt en die uitloopt op iets verschrikkelijks. Zo verschrikkelijk dat het de vriendengroep voor altijd, zo lijkt het althans, opbreekt. Maar Nino en Sophie lopen elkaar op een gegeven moment weer tegen het lijf, worden verliefd en krijgen een kind, Kee. Maar Nino blijkt niet in staat om die zomer van de film achter zich te laten, en wil, zes jaar later, voor eens en voor altijd vaststellen en vastleggen wat er gebeurd is en gaat dus op ontdekkingsreis.

Grime is een hallucinerend verhaal met een verteller, Nino, die zeer precies en concreet zijn verhaal vertelt door middel van vloeiend in elkaar overlopende flashbacks, die in bijna concentrische cirkels uiteindelijk het hier en nu weer bereiken. Langzamerhand wordt duidelijk wat er tijdens die laatste zomer op Shelterwood is gebeurd en wat Suyin gedaan heeft of zou kunnen hebben gedaan, want net zoals Grime laat de waarheid haar gezicht nergens duidelijk zien. Het is daarom uiteindelijk aan de lezer om de werelden van waan en werkelijkheid van elkaar te onderscheiden, zonder daarbij te kunnen terugvallen op zekerheden een eigen verhaal te maken. Zoals altijd.

Gelezen ihkv De blind date leesclub #10 (december 2017) waardoor ik geholpen en gedwongen werd door, en samen met de andere deelnemers niets, maar dan ook niets zomaar voor waar aan te nemen.

View all my reviews