Flikker de hele bliksemse boel maar door het keukenraam van De RageBol

Flikker de hele bliksemse boel maar door het keukenraam is een boek vol maatschappelijke misstanden gevolgd door oproepen het anders te gaan doen. Het is geschreven door De RageBol (‘de bedenkers van Loesje’), met als ‘woordvoerder’ Sjaak de Boer.
Op de bijbehorende website, www.deragebol.nu, is meer informatie over het hoe en waarom van De RageBol te vinden. Er wordt o.a. elke week een hoofdstuk uit het boek op gepubliceerd,  er is een opruim top 7, er wordt een actie aangekondigd en er kunnen ook workshops en lezingen worden aangevraagd. Onder het kopje Deelname forumdiscussie, kosten € 200,- exclusief reiskosten voor maximaal 1 uur, staat het volgende te lezen:

Specifieke inbreng vanuit het boek ‘Flikker de hele bliksemse boel maar door het keukenraam’ als waardevolle aanvulling op bestaand spectrum van meningen. De RageBol gespecialiseerd in het opruimen van overbodige troep, verkrampt denken en achterhaalde verhouding. De RageBol gaat verder waar Naomi Klein (No Time) aarzelt, Joris Luyendijk binnen de perken blijft en Thomas Piketty zijn geloof in het kapitalisme behoudt.

Naomi Klein, Joris Luyendijk, Thomas Piketty? Dát maakt nieuwsgierig, vooral omdat het de groep zelf is die het meldt en niet de marketingafdeling van de uitgever. Het laten vallen van zulke namen maakt niet alleen nieuwsgierig, maar schept ook grote verwachtingen.

In het eerste hoofdstuk wordt De GOA (Grote Opruim Actie) uitgelegd, waarmee ‘we’ Nederland gaan opruimen en opknappen, uitgelegd: de Boer geeft het goede voorbeeld en gaat zijn huis schoonmaken door elke dag een hoofdstuk te schrijven waarin hij alle ‘zut' via het keukenraam de voortuin in zal donderen. En dus roept de Boer in het deel Dag 1 aan het eind van Uitwaaien en uitzwaaien:

Burgers, grijp in; wandelaars, doe uw plicht; paardrijders en mountainbikers, stap af en ruk het volstrekt overbodige aanwijs- en waarschuwmateriaal van boom en grond vandaan.

Een duidelijke oproep, een concrete actie en iedereen kan eraan meedoen. Maar de Boer heeft pech: deze concrete schoonmaakactie - een van de zeer weinige in het boek zal blijken - schiet mij in het verkeerde keelgat. Afblijven en die ruiterpadbordjes laten staan, want op zo’n ogenschijnlijk onschuldig, rustiek, zanderig paadje kan ieder moment meer dan 600 kilo wegend wezen met waarschijnlijk ijzeren, maar in ieder geval harde hoeven over je heen denderen! Of de ruiter is het slachtoffer van de voor hem of haar abrupte en onverwachte, op grote snelheid door die meer dan 600 kilo zelfbedachte en uitgevoerde richtingverandering. Sjaak de Boer is zelf geen buiten rijdende ruiter, want anders zou hij weten hoe onverantwoord zijn oproep is.

Het wordt na deze blunder in Dag 1 helaas in de volgende dagen niet beter, interessanter of wetenswaardiger. Misschien bevat Flikker de hele bliksemse boel maar door het keukenraam voor iemand die de afgelopen tien jaar onder een steen heeft geleefd nog eye openers maar voor de meeste mensen kan dat niet zo zijn. De populair-lollige, ironisch (?) bedoelde manier van vertellen is irritant en de aangedragen oplossingen voor de geconstateerde  misstanden is iedere keer die symbolische, op den duur vermoeiend-flauwe hoop rotzooi in de voortuin. Het kan niet anders dan dat na het lezen van een paar van zulke dagen de gedachte 'dát weet ik allemaal al, maar wat kan ik eraan veranderen?!' zich opdringt.

Het is daarom te hopen dat de acties, te vinden op de bovengenoemde website en te volgen via Facebook (www.facebook.com/deRageBol), wél enthousiasme oproepen en aanstekelijk werken, want dat er wat moet worden gedaan aan ‘de hele bliksemse boel’ is overduidelijk.

De eerste actie van De RageBol, zo is op de site te lezen, zou op 27 februari om 07:00 uur plaatsvinden. Ik hoopte met heel mijn hart dat er duizenden en duizenden verontwaardigde ragebollen bij de personeelsingang van het ministerie van Financiën zouden staan. En ik hoopte net zo hartgrondig dat dit de eerste van vele geslaagde schoonmaakacties zou zijn. Maar het bleef stil en over de actie is nergens iets te vinden. Jammer, wat mijn ragebol staat, ondanks het boek, klaar voor de echte schoonmaak. En ik blijf hopen dat ik redenen te over zal hebben om er op 29 april 2019 bij te zijn.

De vijfde aanwijzing van John Darnielle

De vijfde aanwijzing by John Darnielle
My rating: 4 of 5 stars

In old movies people scream
Choking on their fists when they see shadows like these 
But no one screams cuz it's just me 
Locked up in myself 
Never gonna get free

Bovenstaande is een aanhaling uit een nummer van The Mountain Goats getiteld In Memory Of Satan, dat de sfeer van De vijfde aanwijzing perfect weergeeft. Maar niet alleen de sfeer, ook de wijze van vertellen vertoont overeenkomsten: kaal, zonder fratsen, zeer precies.

De overeenkomsten zijn niet toevallig, want The Mountain Goats is een band bestaande uit drie muzikanten geformeerd rond singer-songwrtier John Darnielle, die jarenlang het enige 'band'lid was. Darnielle schrijft, zingt en speelt al sinds 1994. Die jarenlange ervaring zorgt ervoor dat zijn debuutroman nergens op een debuutroman lijkt: hij heeft een stem, hij weet hoe hij moet vertellen en weet wat hij wil vertellen.

De vijfde aanwijzing is het verhaal van Sean, waarvan al snel duidelijk wordt dat hij over een enorme fantasie beschikt. Nadat bijvoorbeeld de vijver in de achtertuin van zijn grootouders is gedempt, regeert de kleine Sean als Conan met "harde en dodelijke hand over een rokend, verwoest koninkrijk. Het was duister en bloedig. Niemand vond het leven er prettig, zelfs de koning niet. Er was ook een soundtrack bij. Allemaal geschreeuw." Maar er is iets gebeurd met Sean. En door Sean. Hij heeft zichzelf zwaar verminkt zonder uit te kunnen leggen waarom. Niet aan zijn ouders, niet aan de weinige vrienden die hij had en zelfs niet aan het kleine jongetje in het park dat hem vraagt "Wat heb jij met je gezicht gedaan?".

Sean is op dat moment al een tijd uit het ziekenhuis, is zelfstandig en verdient wat geld door onbekenden via de post te laten deelnemen aan zijn in het ziekenhuis verzonnen roleplayinggame (RPG) Trace Italian. Het spel behelst een speurtocht naar de enige veilige plek, een sterrenburcht, op verafgelegen planeet vol gevaren. Helaas beseffen niet alle spelers dat Trace Italian alleen in de verbeelding bestaat en kost dat één van het leven, terwijl de ander in levensgevaar verkeert.

In steeds kleiner wordende cirkels van flash backs laat Darnielle Sean vertellen over zijn eenzame jeugd en tienerjaren propvol fantasy-, sciencefictionfiguren en obscure bandjes. De kleinste, binnenste cirkel is de inktzwarte pit, dat ene ogenblik dat zoveel gevolgen heeft gehad en waarin er zoveel te kiezen was. Darnielle bouwt de spanning daarnaartoe schitterend langzaam en vooral verstikkend op in een duister, menselijk verhaal zonder ontsnappingsmogelijkheden.

Gerecenseerd voor Dizzie.nl

View all my reviews