Wat ik van liefde weet van Ton Rozeman

Wat ik van liefde weet by Ton Rozeman
My rating: 4 of 5 stars

Zoals zo vaak is het een gesprek met de auteur - in dit geval Ton Rozeman - bij De Avonden waardoor ik besloot om het boek aan te schaffen.
Rozeman las tijdens dat interview o.a. het titelverhaal voor waarin een vrouw tracht haar ontsporende zoon mee naar binnen te krijgen, terwijl haar vriend of man, die al eerder een vergeefse poging heeft gedaan, alles observeert door het raam. Het is net een schets opgezet in grove, zachte streken in houtskool op een achtergrond van geschept papier. Vraag niet waarom, maar dat is wat ik voor me zag bij het luisteren naar het verhaal.

Luisteren naar een verhaal is anders dan het lezen van een verhaal, en soms, zoals in het geval van Sjeumig van Pepijn Lanen, is het lezen van de verhalen minder aangenaam dan het luisteren ernaar. Dat geldt niet voor de verhalen van Ton Rozeman, want die zijn - ook - geweldig om te lezen.
Het zijn geen vrolijke, warme verhalen over mensen die elkaar hartstochtelijk liefhebben of gaan liefhebben, integendeel. De meeste verhalen vestigen de aandacht op de pijn die mensen elkaar, al dan niet expres, veroorzaken bij degene met wie ze een relatie hebben. Het eerste verhaal, Zwarte weduwe, is daar een extreem voorbeeld van. In amper vier pagina's wordt een hele roman aan pijn samengebald. Zoveel pijn dat de protagonist zelfs betwijfeld of hij via zelfmoord daaraan kan ontsnappen. Het is een hommage aan de schrijver Dalton Trevisan, waar ik nog nooit van gehoord had, maar die ik - dankzij Ton Rozeman - toch maar eens ga opzoeken.

Het eerste verhaal is het zwartste verhaal in de bundel. De rest van de verhalen laten dan wel niet de vrolijkste en fijnste kanten van liefde zien, maar in de meeste gevallen is de toon licht en zijn de hoofdrolspelers aandoenlijk. Een prima voorbeeld daarvan is het ultrakorte Bij de deur, dat begint met een voor velen vermoed ik, herkenbare situatie:

Ik weet al niet meer waarmee je me boos hebt gemaakt, hebt opgefokt. Het enige wat ik weet, is dat ik buiten zinnen ben en hier in de hal bij de deur sta - jas aan, sjaal om, demonstratief rammelend met mijn sleutels.

Dit kan natuurlijk niet meer goed aflopen, en toch word je er niet somber van, omdat de situatie met zoveel humor wordt beschreven. Rozeman heeft met een eerdere bundel, Misschien maar beter ook (2004), al eens op de longlist van zowel AKO als Libris Literatuurprijs én op de shortlist van de BNG Nieuwe Literatuurprijs gestaan. Die zal ik maar eens gaan opsnorren, want deze bundel smaakt naar meer.

View all my reviews